|
З Шарля Бадлера
|
|
Heautontimoroumenos
|
Я выцяў бы цябе бяз гневу,
як плоць сякерай – мясьнікі,
бы кій з Майсеевай рукі –
скалу, спавіўшы сьлёз залеву,
каб напаіць маю сьпякоту
вільготай праз пустэльні соль.
Я роспачна хачу твой боль
і лямант, каб у моры поту,
як вольны ў вольным, плаваць плачам;
я супакою сэрца там,
дзе боль салодкі б’е ў тамтам
глухім цяжарам неюначым!
У боскіх меласах санатаў
акорд няправільны – ня я,
я – іранічная зьмяя,
што, як сябе, катуе ката!
Шыпіш шыкоўнасьцю шыпшыннай,
кіпіш атрутнаю крывёй,
о морак вусьцішы маёй! –
мегеры позірк зь люстра кпінны!
Я – целаў рэшткі й кола скону!
Я – вастрыё і незагой,
шнар на шчацэ і шып у ёй!
Я – воля і закон палону!
Я сэрца высмакчу й жахнуся;
са сьвету ганьбы і зь сябе
я рагачу журбой – журбе –
і ні на каліў не ўсьміхнуся!
|
|
